Οι ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 που χρησιμοποιούν αγωνιστές των υποδοχέων GLP-1 δεν έχουν αυξημένο βραχυπρόθεσμο κίνδυνο για καρκίνο του παγκρέατος.
Τα ευρήματα παρέχουν πρόσθετη επιβεβαίωση στους γιατρούς που συνταγογραφούν σε ασθενείς τους αγωνιστές των υποδοχέων GLP-1. Η έλλειψη συσχέτισης μεταξύ των αγωνιστών των υποδοχέων GLP-1 και του κινδύνου για καρκίνο του παγκρέατος σε διάστημα 7 ετών είναι ανεξάρτητη από σημαντικούς παράγοντες όπως η κοινωνικο- δημογραφική κατάσταση, το εθνικό υπόβαθρο, η ηλικία, το φύλο, το κάπνισμα, ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) ή ακόμη και το ιστορικό παγκρεατίτιδας πριν από την έναρξη της θεραπείας με αυτά τα φάρμακα.
Πριν μερικά χρόνια διεξήχθη μια πληθυσμιακή μελέτη κοόρτης με δεδομένα από 543.595 ενήλικες ηλικίας 21 έως 89 ετών που είχαν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 (51% γυναίκες- μέση ηλικία 59,9 έτη). Όλες οι κλινικές μετρήσεις ελήφθησαν από τη βάση δεδομένων Clalit Healthcare Services στο Ισραήλ. Οι διαγνώσεις καρκίνου του παγκρέατος συλλέχθηκαν από το Εθνικό Μητρώο Καρκίνου του Ισραήλ. Οι ερευνητές συνέκριναν τον κίνδυνο καρκίνου του παγκρέατος μεταξύ των ενηλίκων που χρησιμοποιούσαν αγωνιστή του υποδοχέα GLP-1 και εκείνων που λάμβαναν βασική ινσουλίνη. Οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν από το 2009 έως το 2017.
Από τους συμμετέχοντες, το 19,7% χρησιμοποίησε βασική ινσουλίνη και το 6,1% χρησιμοποίησε αγωνιστή του υποδοχέα GLP-1 σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της μελέτης. Κατά τη διάρκεια μιας μέσης παρακολούθησης 6,1 ετών, 1.665 ενήλικες διαγνώστηκαν με καρκίνο του παγκρέατος.
Μετά την προσαρμογή για συγχυτικούς παράγοντες, μία καθορισμένη ημερήσια δόση ενός GLP-1 που ελήφθη ένα έτος πριν από τη διάγνωση του καρκίνου συσχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο για καρκίνο του παγκρέατος σε σύγκριση με μία καθορισμένη ημερήσια δόση ινσουλίνης (προσαρμοσμένη HR = 0,22, 95% CI, 0,11-0,41). Μία καθορισμένη ημερήσια δόση GLP-1 που ελήφθη 2 έως 4 έτη πριν από τη διάγνωση του καρκίνου συσχετίστηκε επίσης με μειωμένο κίνδυνο καρκίνου του παγκρέατος σε σχέση με μία καθορισμένη ημερήσια δόση βασικής ινσουλίνης (aHR = 0,32; 95% CI, 0,13-0,76). Δεν παρατηρήθηκε διαφορά στον κίνδυνο μεταξύ των αγωνιστών των υποδοχέων GLP-1 και της βασικής ινσουλίνης 5 έως 7 έτη πριν από τη διάγνωση του καρκίνου.
Παρά τα ευρήματα, οι πάροχοι εξακολουθούν να πρέπει να παρακολουθούν τους ενήλικες που λαμβάνουν αγωνιστή του υποδοχέα GLP-1 για καρκίνο του παγκρέατος.
Είναι δυνατόν να παρασχεθούν στοιχεία ασφάλειας μόνο για τα πρώτα 7 χρόνια χρήσης αγωνιστών του υποδοχέα GLP-1 και υπάρχει ανάγκη και για πιο μακροχρόνια χρήση, καθώς ο καρκίνος του παγκρέατος μπορεί να έχει μεγαλύτερη λανθάνουσα περίοδο. Επιπλέον, παρόλο που η ανάλυση προσομοίαζε μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή και συνυπολόγιζε σημαντικούς συγχυτικούς παράγοντες, περιορίζονται τα διαθέσιμα δεδομένα και υπάρχουν ακόμη πρόσθετοι παράγοντες, όπως η χρήση αλκοόλ. Επιπλέον, η μελέτη έγινε στον ισραηλινό πληθυσμό, ο οποίος είναι σχετικά υγιής, με χαμηλά ποσοστά κατάχρησης αλκοόλ και σχετικά υγιεινές διατροφικές συνήθειες, οπότε υπάρχει περιθώριο για πρόσθετες μελέτες. Τέλος, μια παρόμοια μελέτη θα πρέπει να διεξαχθεί σε άτομα που λαμβάνουν αγωνιστές των υποδοχέων GLP-1 για τη θεραπεία της παχυσαρκίας.
Διεύθυνση: Σοφία Κανελλοπούλου, Ενδοκρινολόγος, Λεωφόρος Δημοκρατίας 236, Άγιοι Ανάργυροι.
Τηλέφωνο: 6983379548
Email: s_kanellopoulou@hotmail.com